اثرات افزودن مواد پلاستی‌سایزر بر برخی ویژگی‌های مکانیکی و شیمی فیزیکی فیلم متیل سلولز خوراکی

سابقه و هدف: پوشش‌های خوراکی، لایه نازکی هستند که روی سطح مواد غذایی قرار می‌گیرند و به عنوان محافظ عمل می‌کنند. فیلم ها و پوشش های خوراکی تهیه شده از پلیمرهای طبیعی در سال‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته اند. سلولز یکی از فراوان‌ترین و ارزان ترین منابع گیاهی تجدیدپذیر است و مشتقات آن خصوصیات تشکیل فیلم بسیار خوبی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر پلاستی‌سایزرهای گلیسرول، پلی اتیلن گلیکول، اسید چرب پالمیتیک و ترکیب گلیسرول و اسید چرب پالمیتیک بر چندین ویژگی مکانیکی و شیمی فیزیکی فیلم متیل سلولز بود. مواد و روش‌ها: فیلم‌های خوراکی از متیل سلولز تهیه شد، سپس به فیلم‌ها پلاستی سایزرهای گلیسرول، پلی اتیلن گلیکول 400 ، اسید چرب پالمیتیک و ترکیب گلیسرول و اسید چرب پالمیتیک اضافه َشد. سرعت انتقال بخار آب، مقاومت کششی، میزان کش‌آمدگی و مقدار مواد محلول در آب فیلم‌ها اندازه گیری شد. یافته‌ها‌: مقاومت کششی فیلم‌های حاوی پلاستی سایزر در مقایسه با فیلم‌های خالص متیل سلولزی کاهش معنی‌داری نشان دادند(05/0>p ). میزان کش آمدگی در فیلم‌های حاوی گلیسرول و پلی اتیلن گلیکول در مقایسه با فیلم‌های حاوی اسید چرب پالمیتیک افزایش معنی‌داری داشتند(05/0>p). میزان انتقال بخار آب و درصد مواد محلول در آب فیلم‌های حاوی اسید چرب پالمیتیک و ترکیب گلیسرول و اسید چرب پالمیتیک در مقایسه با فیلم‌های خالص متیل سلولزی و فیلم‌های حاوی پلاستی‌سایزرهای گلیسرول و پلی اتیلن گلیکول کاهش معنی‌داری داشتند(05/0>p). نتیجه گیری: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که فیلم‌های خالص متیل سلولز ترد و شکننده هستند. پلاستی سایزرهای با وزن مولکولی کم (گلیسرول) بیشترین تأثیر را روی کاهش مقاومت کششی و افزایش میزان کش آمدگی فیلم‌های متیل سلولز دارند. در حالی که پلاستی سایزرهای با وزن مولکولی بالا (اسید چرب پالمیتیک) بیشترین تأثیر را در کاهش میزان انتقال بخار آب فیلم‌های متیل‌سلولز دارند. در مواردی مانند پوشش دادن میوه‌ها، فیلم‌های حاوی ترکیب گلیسرول و اسید چرب پالمیتیک به علت نفوذپذیری کمتر به بخار آب، مناسب‌تر هستند.